Poczucie winy to jedno z tych uczuć, z którym sobie nie radzę. Chociaż nie powiem, żebym nie próbowała coś z nim robić. Na początku dominowało i nie dawało mi spokoju, kąsało o każdej porze dnia i nocy. Teraz trochę je obłaskawiłam. Umiem już stanąć prosto, nie kuląc ramion, nie spuszczając wzroku, nie jąkając się, powiedzieć spokojnie: nie ponoszę całkowitej odpowiedzialności za to, że moje dziecko zaczęło brać narkotyki.Każdy rodzic inaczej radzi sobie z poczuciem winy, ale chyba każdego ono dopada. Można wyrzucać sobie, że za mało... albo, że za dużo... że nie w porę... a niektórzy, ze mną włącznie, lecą po całości i przyznają sobie Oskara za całokształt tfu...rczości ;-)
Tym, którzy są dla siebie bardziej wyrozumiali, jest łatwiej, bo nie tracą energii na rozpamiętywanie przeszłości, której i tak nie można już zmienić.
Na grupie jakoś nie wyrywałam się do odpowiedzi, jak to jest z moim poczuciem winy, a w dyskusji skupiliśmy się na pomocy rodzicom w bardzo trudnej sytuacji. Gdybym zabrała głos, powiedziałabym, że z mojego poczucia winy staram się wyciągnąć coś pozytywnego - robiłam błędy, ale nie muszę ich już więcej powtarzać.
NIE mogę pozbyć się poczucia winy że moja córka jest alkoholiczką a ja nie umiem jej pomóc
OdpowiedzUsuńPytanie, czy Twoja córka chce pomocy? Czy poprosiła o pomoc? Może dla niej problem nie istnieje. Może tylko Ty go dostrzegasz.
OdpowiedzUsuńMożesz jej otworzyć oczy, zostawiając samą z problemami. Wtedy jest szansa, że zacznie szukać pomocy.
Pozdrawiam,
magoch